منافع ملی مهمتر است یا انرژی هسته ای؟

یکی از قواعد سیاست خارجی که معمولا سیاست مداران و اندیشمندان روابط بین الملل به آن تکیه دارند، التزام به امنیت ملی و منافع ملی کشور است. بعبارت دیگر این دو شاخص سبب جهت گیری های سیاسی و دیپلماتیک دولتمردان کشور می شود.

محمودی در مورد این دو اصل می نویسد: «تقدم دو اصل «امنیت ملی» و «منافع ملی» بر فرد محوری، سلیقه‌های گذرای شخصی و یا گروهی، و تحمیل چارچوب‌های ایدئولوژیک (مرامی، فرقه‌ای) برسیاست خارجی. امنیت ملی و منافع ملی، دو مفهوم عینی، تعریف پذیر و قابل اجماع است. در برابر، فردسالاری، اعمال سلیقه‌ها و شعارهای فهم ناپذیر، ذهنی و «فضایی»،‌کار سیاست خارجی را به دشواری و انحراف می‌کشاند. اگر سیاست خارجی به جای آنکه بر مدار قانون و با التزام نسبت به امنیت ملی و منافع ملی اداره شود، به «مزاج» این و آن، به مطامع فرقه‌ای و به اوهام و خیالات دور و نزدیک سپرده می‌شود، حاصلی جز خسران برای کشور ندارد. راه صواب، التزام به سازوکارهای قانونی و رعایت قواعد عام یاد شده همراه با به کارگیری روش «هزینه، فایده» در سیاست خارجی و کنارگذاشتن‌ «پسند» و «ذوق و سلیقه» این و‌ آن است.»(محمودی، 1389)
التزام به این دو اصل در سیاست خارجی امری بدیهی است اما باید به تعریفی از این دو اصل دست یابیم. قطعا در نظام سرمایه داری تعریفی که از این دو اصل می شود حفظ منافع ملی به معنی اقتصادی و امنیت ملی به معنی امنیت در مرزهای داخلی است که به این بهانه می بینیم دادگاه آمریکا دست دولت آمریکا برای دستگیری هر فردی که تشخیص می دهد او برای امنیت ملی آمریکا خطرناک است در هر کجای دنیا باز گذاشته است.

برای خواندن ادامه مطلب کلیک کنید