خطبه بی نقطه امیر المومنین (علیه السلام)

اصحاب نبی اکرم (صلی‌الله علیه و آله و سلم) با آن حضرت گردهم آمدند و به مذاکره نشستند که چه حرفی بیش از سایر حروف در کلمات عربی دارای نقش موثرتری است.
همگی پاسخ دادند: حرف الف علی (علیه‌السلام) ارتجالا خطبه‌ای ایراد فرمود که الف نداشت و آنرا «مونقه» نامید.
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام)- پس از ایراد «خطبه مونقه» - خطبه دیگری ایراد فرمود که هیچیک از حروف معجمه یعنی حروف نقطه‌دار در کلمات آن مورد استفاده قرار نگرفته است. خطبه مذکور چنین است:
متن عربی:
 الحَمدُ لِلّهِ اهلِ الحَمدِ وَ احلاهُ، وَ اسعَدُ الحَمدِ وَ اسراهُ، وَ اکرَمُ الحَمدِ وَ اولاهُ.
الواحدُ الاحدُ الاحَدُ الصَّمَدُ، لا والِدَ لَهُ وَ لا وَلَدَ.
سَلَّطَ المُلوکَ وَ اعداها، وَ اهلَکَ العُداهَ وَ ادحاها، وَ اوصَلَ المَکارِمَ وَ اسراها، وَ سَمَکَ السَّماءَ وَ عَلّاها، وَ سَطَحَ المِهادَ وَ طَحاها، وَ وَطَّدَها وَ دَحاها، وَ مَدَّها وَ سَوّاها، وَ مَهَّدَها وَ وَطّاها، وَ اعطاکُم ماءَها وَ مَرعاها، وَ احکَمَ عَدَدَ الاُمَمِ وَ احصاها، وَ عَدَّلَ الاعلامَ وَ ارساها.
الاِلاهُ الاوَّلُ لا مُعادِلَ لَهُ، وَلا رادَّ لِحُکمِهِ، لا إلهَ إلّا هُوَ، المَلِکُ السَّلام، المُصَوِّرُ العَلامُ، الحاکِمُ الوَدودُ، المُطَهِّرُ الطّاهِرُ، المَحمودُ امرُهُ، المَعمورُ حَرَمُهُ، المَامولُ کَرَمُهُ.
عَلَّمَکُم کَلامَهُ، وَ اراکُم اعلامَهُ، وَ حَصَّلَ لَکُم احکامَهُ، وَ حَلَّلَ حَلالَهُ، وَ حَرَّمَ حَرامَهُ.
وَ حَمَّلَ مُحَمَّداً (صَلَّ اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ) الرِّسالَهَ، وَ رَسولَهُ المُکَرَّمَ المُسَدَّدَ، الطُّهرَ المُطَهَّرَ.
اسعَدَ اللهُ الاُمَّهَ لِعُلُوِّ مَحَلِّهِ، وَ سُمُوِّ سُودُدِهِ، وَ سَدادِ امرِهِ، وَ کَمالِ مُرادِهِ. اطهَرُ وُلدِ آدَمَ مَولوداً، وَ اسطَعُهُم سُعوداً، وَ اطوَلُهُم عَموداً، وَ ارواهُم عوداً، وَ اصَحُّهُم عُهوداً، وَ اکرَمُهُم مُرداً وَ کُهولاً.
صَلاهُ اللهِ لَهُ لِآلِهِ الاطهارِ مُسَلَّمَهً مُکَرَّرَهً مَعدودَهً، وَ لِآلِ وُدِّهِمُ الکِرامِ مُحَصَّلَهً مُرَدَّدَهً ما دامَ لِالسَّماءِ امرٌ مَرسومٌ وَ حَدٌّ مَعلومٌ.
ارسَلَهُ رَحمَهً لَکُم، وَ طَهارَهً لِاعمالِکُم، وَ هُدوءَ دارِکُم وَ دُحورَ، عارِکُم وَ صَلاحَ احوالِکُم، وَ طاعَهً لِلّهِ وَ رُسُلِهِ، وَ عِصمَهً لَکُم وَ رَحمَهً.
اِسمَعوا لَهُ وَ راعوا امرَهُ، حَلِّلوا ما حَلَّلَ، وَ حَرِّموا ما حَرَّمَ، وَ اعمِدوا – رَحِمَکُمُ اللهُ – لِدَوامِ العَمَلِ، وَ ادحَروا الحِرصَ، وَ اعدِموا الکَسَلَ، وَ ادروا السَّلامَهَ وَ حِراسَهَ مُلکِ وَ رَوعَها، وَ هَلَعَ الصُّدورِ وَ حُلولَ کَلِّها وَ هَمِّها.
هَلَکَ وَ اللهِ اهلُ الاِصرارِ، وَ ما وَلَدَ والِدٌ لِلاِسرارِ، کَم مُوَمِّلٍ امَّلَ ما اهلَکَهُ، وَ کَم مالٍ وَ سِلاحٍ اعَدَّ صارَ لِلاعداءِ عُدَّهً وَ عُمدَهً.
اَللّهُمَّ لَکَ الحَمدُ وَ دَوامُهُ، وَ المُلکُ وَ کَمالُهُ، لااِلهَ إلّا هُوَ، وَسِعَ کُلَّ حِلمٍ حِلمُهُ، وَ سَدَّدَ کُلُّ حُکمٍ حُکمُهُ، وَ حَدَرَ کُلَّ عِلمٍ عِلمُهُ.
عَصَمَکُمُ وَ لَوّاکُم، وَ دَوامَ السَّلامَهِ اولاکُم، وَ لِلطّاعَهِ سَدَّدَکُم، وَ لِلاِسلامِ هَداکُم، وَ رَحِمَکُم وَ سَمِعَ دُعاءَکُم، وَ طَهَّرَ اعمالَکُم، وَ اصلَحَ احوالَکُم.
وَ اسالُهُ لَکُم دَوامَ السَّلامَهِ، وَ کَمالَ السَّعادَهِ، وَ الآلاءَ الدّارَهَ، وَ الاَحوالَ السّارَّهَ، وَ الحَمدُ لِلّهِ وَحدَهُ.
متن فارسی:
 ستایش مخصوص خدایی است که سزاوار ستایش است. از آنِ اوست رساترین ستایش و شیرین ترین آن و سعادت بخش ترین ستایش و سخاوت بار ترینآن و پاک ترین ستایش و بلند ترین آن و ممتاز ترین ستایش و سزاوارترین آن.
یگانه و یکتای بی نیاز. نه پدری دارد و نه فرزندی.
شاهان را مسلّط ساخت و به تاختن واداشت. و ستمکاران را هلاکت نمود و کنارشان افکند. و سجایای بلند را (به خلایق) رسانید و شرافت بخشید. و آسمان را بالا برد و بلند گردانید. بستر زمین را گشود و گسترش داد و محکم نمود و گسترده ساخت. آن را امتداد داد و هموار کرد و (برای زندگی) آماده و مهیّا فرمود. آب و مرتعش را به شما ارزانی داشت. تعداد اقوام را (برای زندگی در آن) به درستی مقرّر فرمود و بر شمار آنان احاطه یافت. و نشانه های بلند (هدایت) مقرّر فرمود و آنها را بر افراشته و استوار ساخت.
معبود نخستین که نه او را هم طرازی است و نه حکمش را مانعی. خدایی نیست جز او، که پادشاه است و (مای?) سلامت، صورتگر است و دانا، فرمانروا و مهربان، پاک و بی آلایش. فرمانش ستوده است و حریم کویش آباد (به توجّه پرستندگان و نیازمندان) است و سخایش مورد امید.
کلامش را به شما آموخت و نشانه هایش را به شما نمایاند. و احکامش را برایتان دست یافتنی نمود. آنچه روا بود حلال و آنچه در خور ممنوعیت بود، حرام شمرد.
بار رسالت را بر دوش محمّد(صلّی الله علیه و آله) افکند. (همان) رسول گرامی که بدو سروری و درستی (در گفتار و کردار و رفتار) ارزانی شده، پاک و پیراسته است.
خداوند این امّت را به خاطر برتریِ مقام و بلندیِ شرف و استواری دین او و کامل بودنِ آرمانش سعادت بخشید. او بی آلایش ترین فردِ از آدمیان در هنگامه ولادت و فروزنده ترین ستاره یمن و سعادت است. او بلند پایه ترین آنان (در نیاکان) است و زیباترین آنها در نسل و درست پیمان ترین و کریم ترین آنان است در نوجوانی و بزرگسالی.
درود خداوند از آن او و خاندان پاکش باد، درودی خالص و پی در پی و مکرّر (برای آنان) و برای دوست داران بزرگوارشان، درودی ماندگار و پیوسته، (برای همیشه:) تا وقتی که برای آسمان حکمی مرقوم است و نقشی مقرّر.