چرا تختی جهان پهلوان شد؟

چرا تختی را جهان پهلوان می نامند؟ آیا تاکنون به این شعارها که مردم در اماکن ورزشی و فرودگاهها در استقبال از او می دانند توجه کرده اید.

رستم ایران کیه غلامرضا تختی ایه!     شیر دلیران کیه؟ غلامرضا تختی ایه!

او را رستم ایران نام نهادند، او را شیر دلیران نامیدند.

براستی که او شیر دلیران نبرد با خود، با منِ من است. او عملا به همه یاد داد و آموخت که اگر می خواهی زندگی کنی ابتدا باید حریم های زندگی خود و دیگران و اجتماع را بشناسی و سپس گام برداری. او به ما آموخت که می شود قهرمان شد ولی پهلوان ماند.

پهلوان ما در همه عرصه های زندگی همانی بود که بر روی تشک کشتی می دیدی. او اول پهلوان زندگی بود و سپس قهرمان جهان و المپیک شد. حضور در عرصه های مختلف زندگی و خدمت خلق را همچون یک وظیفه و تکلیف بر روی دوش خود حس کرد. خدمت به خلق را مسئولیتی بر روی دوش خود حس کرد و پذیرفت و پس از آن بر روی دوش مردم پذیرفته شد.

چون او پهلوان بود و منش پهلوانی را سیره رفتارش کرده بود، برای مردم، شکست و پیروزیش مساوی بود و حتی اگر او از یک میدان نبرد با شکست برمی گشت، به استقبال پرشکوه تر از او می پرداختند.

پهلوان شهر ما، در عین آنکه شهرت جهانی داشت ولی گویا خیلی تنها بود. همانگونه که در زور و فن و بند کشتی تک بود و استثناء، در سیره زندگی و رفتار فردی و اجتماعی هم نمونه و یکتا بود.

تختی هنوز برای ما شناخته نشده، آری، ما مردم عادت کردیم هر سال و سالی یکبار چند ساعتی فکرمان، ذهن مان را به او مشغول و تعدادی هم وقت شان را در حد چند ساعت برای او در سال گشت نبودنش گذرانده و به کنار مزار او به احساسات پاک خود پاسخ داده و دیگر ... .

انگیزه جمع آوری و تدوین این سطور به مناسبت چهل و دومین سال درگذشت نبود جهان پهلوان این است که سعی کنیم او را افسانه ای نکرده و بخشی از رفتارهای او را تدوین و گردآوری کرده و با تعمق بیشتر بر روی هر حکایت، تلاش نمائیم. به عنوان مربی، مدیر و ورزشکار حداقل به آن رفتارها نزدیک شویم.

کلام آخر؛ با ورزشکاران نوجوان و جوان این است که: ورزش کردن و قهرمان شدن و افتخار آفریدن بسیار ارزشمند است، ولی آنچه از یک قهرمان، پهلوان جاودانه می سازد فقط مدالها و بر روی سکوهای افتخار رفتن نیست و نخواهد بود، بلکه مردم از قهرمانی همیشه یادخواهند کرد که پهلوان زندگی باشد و از مردم و با مردم بوده و برای آنها زندگی کرده باشد. از سال 1346 تا 1388، چهل و دو  سال گذشته است، اما از محبوبیت تختی نه تنها کم نشده که بر آن افزوده گردیده است.

از او امروز کسانی یاد می کنند و در آینده کسانی یاد خواهند کرد که او را هرگز ندیده ولی از او اگر چه کم شنیدند ولی خوب شنیدند، شنیده هایی بیاد ماندنی.

منبع:www.tebyan.net