کجایند آن مردان بی ادعا؟؟

شهید حسن باقری (غلامحسین افشردی) در 25 اسفند 1334 مصادف با سالروز میلاد امام حسین(ع) در تهران بدنیا آمد. وی پس از گذراندن دوران دبستان در دبیرستان «مروی» ادامه تحصیل داد و با اخذ دیپلم در سال 54 در دانشگاه ارومیه در رشته دامپروری پذیرفته شد اما پس از چندی به دلیل فعالیت های مذهبی و مبارزاتی از دانشگاه اخراج شده و در سال 56 به خدمت سربازی اعزام می شود و سرانجام با فرمان حضرت امام(ره) مبنی بر فرار سربازان از پادگان ها، سربازی را ترک می کند.
وی که با پیروزی انقلاب اسلامی وارد فعالیت های مختلف فرهنگی و اجتماعی از جمله خبرنگاری می شود در سال 59 با شروع جنگ تحمیلی راهی جبهه های جنوب شده و در بدو ورود به اهواز «واحد اطلاعات عملیات رزمی» را برای دستیابی دقیق از موقعیت دشمن
راه اندازی می کند که این آغازی برای راه اندازی این واحد در ستاد عملیات جنوب می شود.
شهید باقری به دلیل
بهره مندی از هوش و استعداد فوق العاده در طول دوران حیات خویش در سالهای اولیه جنگ تحمیلی منشأ برکات فراوانی از جمله ایجاد اولین قرارگاه مشترک سپاه و ارتش(قرارگاه نصر) شد. وی که اولین فرمانده قرارگاه نصر بود پس از عملیات رمضان به سمت فرماندهی «قرارگاه کربلا» و جانشین فرماندهی کل در .

ادامه مطلب...

خطبه بی نقطه امیر المومنین (علیه السلام)

اصحاب نبی اکرم (صلی‌الله علیه و آله و سلم) با آن حضرت گردهم آمدند و به مذاکره نشستند که چه حرفی بیش از سایر حروف در کلمات عربی دارای نقش موثرتری است.
همگی پاسخ دادند: حرف الف علی (علیه‌السلام) ارتجالا خطبه‌ای ایراد فرمود که الف نداشت و آنرا «مونقه» نامید.
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام)- پس از ایراد «خطبه مونقه» - خطبه دیگری ایراد فرمود که هیچیک از حروف معجمه یعنی حروف نقطه‌دار در کلمات آن مورد استفاده قرار نگرفته است. خطبه مذکور چنین است:
متن عربی:
 الحَمدُ لِلّهِ اهلِ الحَمدِ وَ احلاهُ، وَ اسعَدُ الحَمدِ وَ اسراهُ، وَ اکرَمُ الحَمدِ وَ اولاهُ.
الواحدُ الاحدُ الاحَدُ الصَّمَدُ، لا والِدَ لَهُ وَ لا وَلَدَ.
سَلَّطَ المُلوکَ وَ اعداها، وَ اهلَکَ العُداهَ وَ ادحاها، وَ اوصَلَ المَکارِمَ وَ اسراها، وَ سَمَکَ السَّماءَ وَ عَلّاها، وَ سَطَحَ المِهادَ وَ طَحاها، وَ وَطَّدَها وَ دَحاها، وَ مَدَّها وَ سَوّاها، وَ مَهَّدَها وَ وَطّاها، وَ اعطاکُم ماءَها وَ مَرعاها، وَ احکَمَ عَدَدَ الاُمَمِ وَ احصاها، وَ عَدَّلَ الاعلامَ وَ ارساها.
الاِلاهُ الاوَّلُ لا مُعادِلَ لَهُ، وَلا رادَّ لِحُکمِهِ، لا إلهَ إلّا هُوَ، المَلِکُ السَّلام، المُصَوِّرُ العَلامُ، الحاکِمُ الوَدودُ، المُطَهِّرُ الطّاهِرُ، المَحمودُ امرُهُ، المَعمورُ حَرَمُهُ، المَامولُ کَرَمُهُ.
عَلَّمَکُم کَلامَهُ، وَ اراکُم اعلامَهُ، وَ حَصَّلَ لَکُم احکامَهُ، وَ حَلَّلَ حَلالَهُ، وَ حَرَّمَ حَرامَهُ.
وَ حَمَّلَ مُحَمَّداً (صَلَّ اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ) الرِّسالَهَ، وَ رَسولَهُ المُکَرَّمَ المُسَدَّدَ، الطُّهرَ المُطَهَّرَ.
اسعَدَ اللهُ الاُمَّهَ لِعُلُوِّ مَحَلِّهِ، وَ سُمُوِّ سُودُدِهِ، وَ سَدادِ امرِهِ، وَ کَمالِ مُرادِهِ. اطهَرُ وُلدِ آدَمَ مَولوداً، وَ اسطَعُهُم سُعوداً، وَ اطوَلُهُم عَموداً، وَ ارواهُم عوداً، وَ اصَحُّهُم عُهوداً، وَ اکرَمُهُم مُرداً وَ کُهولاً.
صَلاهُ اللهِ لَهُ لِآلِهِ الاطهارِ مُسَلَّمَهً مُکَرَّرَهً مَعدودَهً، وَ لِآلِ وُدِّهِمُ الکِرامِ مُحَصَّلَهً مُرَدَّدَهً ما دامَ لِالسَّماءِ امرٌ مَرسومٌ وَ حَدٌّ مَعلومٌ.
ارسَلَهُ رَحمَهً لَکُم، وَ طَهارَهً لِاعمالِکُم، وَ هُدوءَ دارِکُم وَ دُحورَ، عارِکُم وَ صَلاحَ احوالِکُم، وَ طاعَهً لِلّهِ وَ رُسُلِهِ، وَ عِصمَهً لَکُم وَ رَحمَهً.
اِسمَعوا لَهُ وَ راعوا امرَهُ، حَلِّلوا ما حَلَّلَ، وَ حَرِّموا ما حَرَّمَ، وَ اعمِدوا – رَحِمَکُمُ اللهُ – لِدَوامِ العَمَلِ، وَ ادحَروا الحِرصَ، وَ اعدِموا الکَسَلَ، وَ ادروا السَّلامَهَ وَ حِراسَهَ مُلکِ وَ رَوعَها، وَ هَلَعَ الصُّدورِ وَ حُلولَ کَلِّها وَ هَمِّها.
هَلَکَ وَ اللهِ اهلُ الاِصرارِ، وَ ما وَلَدَ والِدٌ لِلاِسرارِ، کَم مُوَمِّلٍ امَّلَ ما اهلَکَهُ، وَ کَم مالٍ وَ سِلاحٍ اعَدَّ صارَ لِلاعداءِ عُدَّهً وَ عُمدَهً.
اَللّهُمَّ لَکَ الحَمدُ وَ دَوامُهُ، وَ المُلکُ وَ کَمالُهُ، لااِلهَ إلّا هُوَ، وَسِعَ کُلَّ حِلمٍ حِلمُهُ، وَ سَدَّدَ کُلُّ حُکمٍ حُکمُهُ، وَ حَدَرَ کُلَّ عِلمٍ عِلمُهُ.
عَصَمَکُمُ وَ لَوّاکُم، وَ دَوامَ السَّلامَهِ اولاکُم، وَ لِلطّاعَهِ سَدَّدَکُم، وَ لِلاِسلامِ هَداکُم، وَ رَحِمَکُم وَ سَمِعَ دُعاءَکُم، وَ طَهَّرَ اعمالَکُم، وَ اصلَحَ احوالَکُم.
وَ اسالُهُ لَکُم دَوامَ السَّلامَهِ، وَ کَمالَ السَّعادَهِ، وَ الآلاءَ الدّارَهَ، وَ الاَحوالَ السّارَّهَ، وَ الحَمدُ لِلّهِ وَحدَهُ.
متن فارسی:
 ستایش مخصوص خدایی است که سزاوار ستایش است. از آنِ اوست رساترین ستایش و شیرین ترین آن و سعادت بخش ترین ستایش و سخاوت بار ترینآن و پاک ترین ستایش و بلند ترین آن و ممتاز ترین ستایش و سزاوارترین آن.
یگانه و یکتای بی نیاز. نه پدری دارد و نه فرزندی.
شاهان را مسلّط ساخت و به تاختن واداشت. و ستمکاران را هلاکت نمود و کنارشان افکند. و سجایای بلند را (به خلایق) رسانید و شرافت بخشید. و آسمان را بالا برد و بلند گردانید. بستر زمین را گشود و گسترش داد و محکم نمود و گسترده ساخت. آن را امتداد داد و هموار کرد و (برای زندگی) آماده و مهیّا فرمود. آب و مرتعش را به شما ارزانی داشت. تعداد اقوام را (برای زندگی در آن) به درستی مقرّر فرمود و بر شمار آنان احاطه یافت. و نشانه های بلند (هدایت) مقرّر فرمود و آنها را بر افراشته و استوار ساخت.
معبود نخستین که نه او را هم طرازی است و نه حکمش را مانعی. خدایی نیست جز او، که پادشاه است و (مای?) سلامت، صورتگر است و دانا، فرمانروا و مهربان، پاک و بی آلایش. فرمانش ستوده است و حریم کویش آباد (به توجّه پرستندگان و نیازمندان) است و سخایش مورد امید.
کلامش را به شما آموخت و نشانه هایش را به شما نمایاند. و احکامش را برایتان دست یافتنی نمود. آنچه روا بود حلال و آنچه در خور ممنوعیت بود، حرام شمرد.
بار رسالت را بر دوش محمّد(صلّی الله علیه و آله) افکند. (همان) رسول گرامی که بدو سروری و درستی (در گفتار و کردار و رفتار) ارزانی شده، پاک و پیراسته است.
خداوند این امّت را به خاطر برتریِ مقام و بلندیِ شرف و استواری دین او و کامل بودنِ آرمانش سعادت بخشید. او بی آلایش ترین فردِ از آدمیان در هنگامه ولادت و فروزنده ترین ستاره یمن و سعادت است. او بلند پایه ترین آنان (در نیاکان) است و زیباترین آنها در نسل و درست پیمان ترین و کریم ترین آنان است در نوجوانی و بزرگسالی.
درود خداوند از آن او و خاندان پاکش باد، درودی خالص و پی در پی و مکرّر (برای آنان) و برای دوست داران بزرگوارشان، درودی ماندگار و پیوسته، (برای همیشه:) تا وقتی که برای آسمان حکمی مرقوم است و نقشی مقرّر.